اشعار

دنــیا اگــر چه مـثــل پــیــمبــر نــداشتـه           قطعاً نبــی مثــال تو هـمــســر نــداشتــه

دادی تمــام ثــروت خــود را به راه دین           دیــن خــدا شـبــیــه تـو یــاور نــداشـتــه

وقتی وجــود پــاک تو شد مهد فــاطــمه           یعنی کســی شبــیــه تو مــادر نــداشتــه

بی بی خوشا بحال تو،چون هیچ مادری            دامــاد، مثل ســاقــی کــوثــر نــداشتــه

چشمش همیــشه دوختــه بر دستــها بود           هر کس ز خــاک خــانۀ تو بر نــداشتـه

سلطانی اش ز خـادم دربار کمتــر است          آنکس که منصب خود از این در نداشته

جن وملک به خاک درت غبطه میخورند

بر ذکر و سجدۀ سحرت غبطه میــخورند

تو در میــان خیل زنــان بهتــرین شـدی            ام الائــمــه، لایــق صد آفــریــن شــدی

تو در گــذشت عمر خودت با رسول ما            بالاتــر از همه، بخــدا یــار دیــن شـدی

بسیــار با دعــای تو مـؤمـن شدند و بعد            تو مـادرانــه مــادر این مــؤمنیــن شدی

حُسن جهان به بودن عرش برین اوست            بی بی تویی که زینت عرش برین شدی

از جان ومال وهستی وعمرت گذشتی و           با حضرت رســول امین همـنشین شدی

بی بی چه شد که خسته شدی از زنان شهر           بی بی چه شد که با غم و غصه عجین شدی

بی بی چه شد که درد واَلَــم کـم نداشتی

از عــرش آمــده کــفـنت غــم نــداشتـی

بی شک پس از تو همسر تو بی سپر شد و            بار رســالتش به یـقـیــن بیــشتــر شــد و

در بین دشمنــان به ظاهــر رفیــق خـود            با غصه های امت خود خونجگــر شد و

با رفـتـنت شکــست دل و شعــلۀ فــراق            در بین قلب فــاطمه ات شعـله ور شد و

این شعله ها به خـانه حیــدر نفــوذ کرد             تا فــاطمه شــهیــده دیــوار و در شــد و

فریــاد زد که فضــه بیا محــسنم، ولــی            با ضرب کینــه دختــر تو بی پسر شد و

افتاد کنــج بستــر و هی نـاله کرد و بعد            مانند یک کبــوتـر بی بــال و پــر شد و

بادیدنش علــی چقــدر ســربه زیــر شـد

لحظه به لحــظه زینب دلخستــه پیــرشد

سلام ای مهــربــان بانــوی دنــیــا            ســلام ای برتـر از حـمد و ثنــایــا

سلام ای عــالــمــی پیش تو دریــا            ســــلام ای مــــادر ام ابـــیــــهــــا

دو عــالــم عبد درگــاه و غــلامت

رسیــده از خــداونــدت ســلامــت

تو هستـی همــسر احمــد خــدیجــه            نه همــسـر یــاور احمد خــدیــجــه

تــمــام بــاور احــــمــد خــدیــجــه            عـلــیِ دیــگــر احــمــد خــدیــجــه

عزیــز جــان خــتــم المــرسلیــنی

فقط بــانــو تو ام الــمــؤمـنــیــنــی

نبــی را مـونس و غمخــوار بودی            به احــمــد دلـبــر و دلــدار بــودی

تو بــانــو مــظـهــر ایثــار بــودی            به مــال خــود نبــی را یـار بودی

به مدحت بس نبی را همســری تو

و زهــرا و عــلــی را مــادری تو

شب هجران تو بس پُـر شــرر بود            شبی تاریک و عاری از سحر بود

به جان مصطفی خـون جگــر بود            دو چشـمانش ز هجـران تو تر بود

بــرای تــو کــــفــن آمــد ز بــــالا

نبــودی تا بـبـیـنــی بــی کــفـن را

به روی نــی ســر فــرزند طـاهــا            تن بی سر به روی خـاک صحــرا

مـــیـــان قــتــلــگــه آوای زهــــرا            دو چشم خواهـری زین غصه دریا

عزیــز فــاطـمه دور از وطن بود

سرش برنیزه جسمش بی کفن بود

یا حضــرت خــدیــجــه ســلام خـدا به تو            بــی انـــتـهــا درود فــراوان مــا بــه تــو

تــو مــادر ائــمــه ای، ای مــادر وجــود            دلهــای اهــل بیـت هــمـه مــبــتــلا به تو

اســلام زیــر دیــن فــداکــاری شــماست            کــرده پیامبــر همه عـمــرش دعــا به تو

از این قـضـیـه قــدر تو معلــوم می شود            وقتی که دل سپـرده چنین مصطفی به تو

درلحظه های سخت در آن روزهای سخت            کــرده پــیـامبــر هـمه اش اتــکــا به تــو

هر جا ز غصه های زمانه دلش گــرفت            یا درد دل به حیــدر خود گـفـت یا به تـو

مـدیــون توست مــانــدن اســلام تــا ابــد

زنــده است در دل همـه این نــام تـا ابــد

بغضی است در گلو که پریشان فاطمه است            اشکی است در دو دیده که لرزان فاطمه است

چـشـم از نگــاه مــادر خود بر نــداشتــه            مادر یک امشبی است که مهمان فاطمه است

زهــرا گــرفته دست به دامــان مــادرش            عالم اگر چه دست به دامان فـاطمه است

چـشمان فــاطـمـه شده گــریــان مــادر و            چشمان نه فلک همه گریان فـاطمه است

دستی که دست دختر خود را فشرده بود            بی جان ولی هنوز به دستان فاطمه است

پــروانــۀ شــکـسـتـه پــر او مــحــمــد و            شمع فـراق او دل ســوزان فــاطمه است

شمــعــی که ذره ذره دلش آب تــر شـده

لحظــه به لحظه فــاطمه بی تاب تر شده

در مـاتــم فــراق تو بایست ســر شکست            وقتی نبی ز غصـۀ تو بال و پر شکست

آیینــه ها زغصــه شکـسـتـند یک به یک           در آن میانه فــاطمه ات بیشتــر شکـسـت

یک سال و داغ هـجــر ابــوطالب و شما            در زیر این دو داغ پیمـبر کمــر شکست

با رفتــن تو تــازه مصـیـبـت شــروع شد           از آن به بعد فاطمه ات مستمــر شکـست

روزی رسیــد پـشـت در خــانــۀ عــلــی            گل بود پشت در که لگد خورد و در شکست

دیوار و میـخ و در همه با هم یکی شدند            در آن میـانه سینــۀ زهــرا اگر شـکـست

بر قلب خــانــوادۀ حــیــدر شــرر زدنــد

وقتی که ضربه پشت سر هم به در زدند

حق است جــان فــدای شـما بارها شــود            وقتــی که دوستــدار شـما مصطفـی شود

دارو ندار خـویش به پایش که ریخــتــی            میخــواستی فقط کـفـنـت یــک عبــا شود

سهم از عبــای یار به هر کس نمی رسد            این افـتـخـار بلکه نـصـیـب شــمــا شــود

ای با کــفــن که شد کـفـنت افــتــخــار تو            دلــهــا غمیــن بی کــفــن کــربــلا شــود

ای وای اگر سری شود از پیکری جــدا             ای وای اگــر کسی کـفـنـش بوریــا شود

ای وای اگر تنی شود عریان به روی خاک            ای وای اگر سری به روی نیزه ها شـود

مجلس همیشه مجـلس دلبند فــاطمه است

پایان روضه روضـۀ فرزند فاطمه است

می سوزم از شـرار نفس هـای آخــرت            از لحــن جانـگـــداز وصایای آخرت

دستم به دست بی رمقت می شود دخیل            در پیــش دیـدگــان گـــهربار جبرئیل

دستم شبیــه دست تو تــبــدار می شود            دیــوار غـصه بر سرم آوار می شود

رحمی نما به حال پریشـــان دختــرت            مادر مکش عبای پدر را تو بر سرت

دلــواپس غــروب تــوأم، آفــتــاب من            بر روزهای روشن من،رنگ شب مزن

محزون رنج های پــدر می شوم مرو            من شــاهـــــد عـزای پدر میشوم مرو

مادر بمان کنار گــــل یاس بــاغ خود            آتش مزن به حاصل خود با فراق خود

فصل بهار خانه مان را خــزان مـکن            مــادر بمان و نیـت تــرک جهان نکن

مادر حلال کـــن که دعایم اثــر نکرد            شـرمنــده ام قنــوت عشــایم اثر نکرد

اشک غمت به ساحل پلک ترم نشست            سنگ فراق شیشه ی قلب مرا شکست

امن یجیب خواندن من بی نتیجه ماند            زهرا یتیم گشت و پدر بی خدیجه ماند

سلام بر تــو که خیر النسا به ما دادی           سـلام بر تو که درس وفـا به ما دادی

سلام برتو که با جان، بها به ما دادی           سلام بر تو که روح عطا به مـا دادی

چه گویم و چه نویسم ز مدحتان بــانو

شما ک شمس و قمر پیشتان زده زانو

فرشته ای که خدا هدیه کرده بر احمد           ملیکه ای که نگـاهش طراوت انگیزد

زنی که که غیر رسول وخدا نمی بیند           کسی که طاقت وصبرش بود فزون ازحد

زنی نبوده به جز همسر رسول خــدا

که در تمامی عمرش ز او نبوده جدا

شریک زندگیِ مصطفی شما هسـتـی           بـه دل ملیکهٔ مهر و وفــا شما هستی

انیس درد و غم مرتضی شما هستـی           به غصه ها که بود مبتلا شما هستی

پناه جمع خـلایق به روز واهــمه ای

خدیجه همسر پیغمبر، اُمّ فــاطـمه ای

درود بــر تو که اول زن مسلــمانــی           عــزیز حضرت طاها عزیز یــزدانی

برای ختــم رســولان تو جان جانانی           خــدا گواهست که فخــر تمام نسوانی

روا بود که بـگـویــم بــقــای اسلامـی

به صدق و نیتِ پاکت صفای اسلامی

خدیجه ای و خــدا بر شما نظـر دارد           که با وجــود شما مصطفی سپر دارد

دلم همیــشه هـوای تو را به سر دارد           خوشا کسی که برایت دو دیده تردارد

اگر اجــازه دهی در عزایتــان بــانـو

ز دیــده اشک ببارم بـرایتــان بــانـو

همسنگر بی مثل و مـانـندم خــدیـجــه            در عشق تو یک عمر پابندم خدیجه

ای در تمام عرصه هاسنگ صبـورم             ای یــاور دیــرینه ام کــوه غــرورم

ای تکیــه گــاه شانه زخــمـــی احـمـد            ای هر قـــدم تصدیق تو یـــار محمد

شد پشت گــرمی ام همیـشه هــمت تو            تــرویج دین آغــاز شد با ثـروت تو

سرمـــایــه ی اصــــلی آئیــن پیــمبــر            مال حلالت بوده و شمشــــیر حیــدر

تو اولیــن زن دردیــــــار مســلمیــنی            منصوب حــق برنــام اُم المــومنینی

تو پابه پایم درد و محنت می کـشیـدی            بار رسالت را به دوشت می کشیدی

تو حـــــامی زحمت کش دین خــدائی            تنهـا پرستـــــــار مناجــات حــرائی

در مهربـانی و وفــا غــوغا تو هستی            الگــوی همسرداری زهرا تو هستی

حالا دگر گیــســو سپید و قــد کمــانی            در هر نـوائی اشهد خود را بخوانی

دستان پر مهــر تو دیگر پینــه بستــه            گـرد غریبی بر سر و رویت نشسته

هی پلک های بسته را وا میکنی تــو            رخسار زهــرا را تماشا می کنی تو

دراین دیار بی کسی جان می سپاری            سر روی خاک سرد قبرستان گذاری

بر آبــرویت حق در رحمت گــشوده            از آسمان بهرت کــفـــن نازل نموده

اماکــجــائـی تا ببـــیــنی نــور دیــده            درکــــربلایک پیکــری را سربریده

جزگیسوی زینب پریشان را نفهــمد            هرگز کسی معنــای عریان را نفهمد

دارد برای همسر خود گــریه می کند            با گریه های کوثر خود گریه می کند

همســر فقط نبود خـــدیــجــه برای او            او در فراق یاور خود گریــه می کند

دیروز برعمویش و حالا به همسرش            فــردا برای دختر خود گـریه می کند

روزی که شعله میشود اجـر رسالتش            آنجا به یاس پرپر خود گـریه می کند

روزی که با جراحت پهلوی خود کسی            بر حال و روز شوهر خـود گریه می کند

طفلــی در امتداد مصیبات کــوچه بر            آثـار درد مـادر خود گریـــــه می کند

یک روز میرسد که زنی بین قتلگاه            بر کشته های بی سر خود گریه می کند

وقت نــــزول آیــۀ سنگیــن کعب نی            بر پیکر برادر خود گـــــریه می کـند

…یا ایها الرسول ببین رأس روی نی            دارد به حال خواهر خود گریه می کند

عبـــاس را بگو که دل زخم دختری            دارد برای معـجــر خود گریه می کند

می سوزم و چوشمع سحر آب می شوم            از غصه ی فــراق تو بی تاب می شوم

دارم به پای پــیــکــر تو گـریه می کنم            بر لحظه های آخـــر تو گــریـه می کنم

اکنون که زخم رفتن تو بر جگر نشست            این کــوه درد بر سر دوش پدر نشست

با دخترت تو این دم آخـــــر سخن بگـو            مــادر بیا و حـرف دلت را به من بگو

بابای من ز هـــجــر تو دلگیر می شود            قلب جـوان او ز غمت پیــــر می شود

مادر بیا به خاطر زهــــرا بــمان مــرو            حتی گـــــــرفته است دل آسمــان مرو

مادر بمـــــان ز بیت نبــوت صفـا مبــر            آرامش و قــــــــرار دل مصطفـی مبر

مادر بمان و از دل این خــانه پا مکـش            برصورت شکستۀ خود این عبا مکش

داری توعزم رفتن از این خانه میـکنی            سقف دل مرا ز چه ویــــرانه می کنی

من التــماس می کنم ای مــــادر عزیــز            امشب بیا و خـاک عــزا بر سرم مریز

این زنــدگی بدون تو دشـوار می شــود            تو می روی و دسته گلت خار می شود

تو میروی و فــاطــمه ات میـشود یتــیم            گردد دچار رنج و مصیبات بس عظیم

تو میــروی و فــاطــمه آزار می کــشد            آزار ها از آن در و دیـــــوار می کشد

تو میروی و شعله کشد دست بر رخـم            روزی به تازیــــــانه دهــد خلق پاسخم

تو میروی و داغ به سینه نشستنی است            روزی رسد که پهلوی زهرا شکستنی است

بهشت را مبــر از خانه نــاگهــان بانـــو            برای بــی کسی فــاطـمـه بــمـان بــانــو

به جان دختر مظلومه ات مرو از دست            مــســاز اشــک یــتــیـمانه را روا بانــو

بمان و فاطمه را خود عـروس کن آری            کـه دخــتــران همه محتــاج مادران بانو

برای غــربت من جــان به لب شدی اما            بدان که غربت زهراست بعد از آن بانو

به بــاغ یــاس تو سیــلی زنند بــاور کن            بمــان که یــاس نمیرد جـوان جوان بانو

میان این در و دیــــوار فــضه میـطلبــد            مـــرو که مشکــل او را کــنی نهان بانو

بمان بــرای همیــشه ،همیشه یــارم باش            مرا هنــــوز غــریب وطن بــدان بــانـو

نمانده هیچ برایت که یک کــفن بخــری            عبــای ختــــم رســل بر تو ارمغـان بانو